Suaños de Parqué

Dir al poli vieyu de La Pola yera dir al paraísu. Tener qu'escoyer ente'l catecismu y futbito tornábase cruel pal catolicismu y les sos guitarres. El poli vieyu yera un planeta de balones de toles formes y colores, raquetes, camisetes, playeros, petos y tatamis. Había hasta un misteriosu xuegu que se llamaba balónkorf, que pamidea desapaeció ente'l vapor de les duches.

N'iviernu, el poli cobraba mayor protagonismu qu'el restu l'añu, si cabe. Pocos yeren los gua.hes que teníen permisu p'acercase hasta les instalaciones si nevaba bien. Esto yera algo que la reciella deportista sabía. Si había pocos socios, dibes tener balones y raquetes pa ti solu. Y la pista entera a los tos pies. Yera, entós, namás cuestión de convencer a to ma o a to güelu (cosa que nun se tornaba fácil si taba cayendo'l cielu).

Pero si había suerte, los prestoso taba garantizao. Namás pasar del xelu exterior al calorín del poli, la tarde cobraba sentíu. Les redes colos balones chistábente a la entrada. Dende'l xinasiu llegaben los cagamentos d'algún mineru reventando'l pechu col press de banca. Oyíes a tres o cuatro guah.es pegando balonazos contra la parede. El dir y venir de la pelota ping-pong nel pisu de riba. Dalguna pedriscada restallando nel teyáu. Y un par d'hores per delantre. Too yera perfecto.

Pasaron venti años. Y casi otros venti. Que nun son nada, como canta'l tangu. Pasaron años y pies y redes rotes y playeros frayaos, infancies y monitores. Y güey, otru polideportivu asoma al este La Pola. El nuevu. Les comparaciones van llegar soles, pero la memoria nun compite cola novedá. Son pesos distintos. Tienen cinturones distintos: un cinturón blancu tien muncho que aprender; un cinturón negru, anque vieyu, conoz toles llaves.

L'otru día, una neña que xuega'l balonmano contóme que prefier el nuevu poli. Y que tien ganes d'estrenalu. La novedá, na mocedá, ye una ilusión de partu múltiple. Y el casu ye que nun me vieno a la cabeza la manera de convencela de lo contrario. De que'l vieyu, incluso sin conocer el nuevu, ye muncho meyor. Namás que vieno al rescate un fiel recuerdu como argumentu, un trunfu que tovía rincha:

-De xuru qu'el nuevu poli nun tien pista de parqué. Y, si la tien, nun va ser tan buenu como'l parqué del poli vieyu...