«Quixi dexar testimoniu del confinamientu»

-¿Cómo acueye esti premiu?

-Como bendición y respaldu a una propuesta de novela infantil que amiesta realidá y fantasía y que dexa testimoniu d'un socesu históricu no que pue ser un llibru xuegu pal llector.

-¿Qué cuenta en 'Boliescritu de primavera'?

-Con esta novela quería dexar testimoniu d'un asocedíu como'l confinamientu obligáu pola pandemia, al tiempu que de la responsabilidá cola que neños y neñes acoyeron les midíes sanitaries. Y esto cuéntase cola voz d'un neñu que, nel bloque de pisos onde vive, nesi enzarramientu alcuentra la posibilidá de siguir los estudios y los xuegos con otros que son d'un tiempu. Ye la primer vez qu'esti neñu narrador escribe dafechu con bolígrafu, por eso se llama boliescritu, y nun tien reparu en mecer socesos que puean ser reales con otros que quiciabes nun sían tanto.

-Ye autor de llargos paréntesis. El so últimu llibru publicólu en 1998. ¿A qué respuende?

-Supongo que se debe a nun tener necesidá d'ello y saber que'l tiempu y el esfuerzu posáu que rique un trabayu de calidá ye dificil que vaya tener una compensación. La verdá que ye d'almirar l'esfuerzu de los autores que faen tanto por tan poco.

-¿Cómo ve la evolución de la novela n'asturianu?

-Hai variedá de propuestes, con enclín por averameintos a la novela histórica y la negra o policiaca, pero echo en falta que los autores superen el narrador personal y empleguen estremaos niveles y rexistros llingüísticos, y que nos ufran la posibilidá de poner cara y cuerpu a los personaxes, o que nos dexen esmucinos nunos ambientes que dean llibertá de movimientu y llectura. Polo xeneral, los personaxes tan dominaos pola trama y nun son quien a revolvese contra'l narrador.

-La so xeneración esmolecía por una una llingua culta, correcta ya intelixible. ¿Esa aspiración llogróse?

-En bona midida, sí. Consiguiéronse modelos creativos y referentes lliterarios de calidá. Conquistóse el derechu al neoloxismu, al arcaismu, al empleu figuráu del léxicu, a la tresposición y extensión del sentíu y a enanchar l'inventariu lésicu de la llingua...

-Dende la so esperiencia como bibliotecariu ¿qué propuestes-y pareceríen afayadices p'animar a la llectura d'obres n'asturianu?

-Depende de la edá, los gustos y los vezos. Nun ahí una receta universal, pero pa neños y neñes colecciones como'l Montesín redrueyu de Trabe, o La serena qu'espublizó Llibros del Pexe nos años 90 son, con otres, de más recién, de Pintar Pintar o Impronta, lo qu'estos llectores acueyen meyor. P'adultos, hai variedá dependiendo del llector, dende los cuentos de Miguel Rojo o Tante Blanco, a noveles de Francisco Álvarez, David Artime y munchos otros autores.

-Ta en marcha la reforma l'estatutu y con ella l'algame de la oficialidá ¿ye la única garantía pa la sobrevivencia de la llingua?

-La oficialidá solo ye garantía de que l'asturianu sía una llingua española y que los falantes d'asturianu van ser consideraos españoles al par en derechos a falantes d'otres llingües minoritaries que toos conocemos. Con eso, ye una ayuda perimportante, pero la garantía de la sobrevivencia solo la da qu'haya falantes que la tresmitan y la usen ensin torgues.

- ¿Agora mesmo trabaya en dalgún proyectu lliterariu nuevu?

-Non, trabayar non, que nun ye sano, pero entretiénnos dalgún proyectu a mediu plazu.