Herencia

Giorgio Agamben reflexona sobre la influyencia de Walter Benjamin nel so pensamientu y na solombra que sigui proyectando na so obra, «que ye hasta tal puntu incalculable que nun puedo siquiera dar una rempuesta». Sicasí, la mayor delda que reconoz pa con él ye la de la capacidá d'arrincar pola fuercia del so contestu históricu aquello que-y interesa pa volver a da-y vida y facelo actuar nel presente. Nesti sen, Agamben reconoz que la obra de Benjamin ye la única que tien el deséu de continuar, ensin qu'esto suponga en nengún casu que vea nos sos escritos una especie de legáu que tuviere la obligación de recuperar y tresmitir. Cree, siguiendo a Hannah Arendt, que yá nun tien sentíu nengún falar de testamentos y herencies, nin recibíes nin por tresmitir. Pa él, el verdaderu interés perenne de la obra de Benjamin respuende a esa realidá: «Lo que fai tan especiales los llibros suyos ye que Benjamin rompió ensin duldar con toda herencia y cola idea mesma de cultura». D'ehí la so querencia poles ruines y los retayos del pasáu, que, «como un bárbaru pue utilizar como-y pete, y reemplaza la espera del futuru non tanto -como se dixo- pola esperanza nel pasáu sinón pol xestu que torga la supuesta continuidá de la historia». Agamben afirma que Benjamin enxamás permitió que la solombra'l futuru tapeciere los conceptos colos que trataba d'entender el presente y lo que yá foi. Igual qu'el maestru, acepta la conderga de siguir escribiendo pa una humanidá que yá nun espera nada y de la que nada espera. «Por eso en nengún casu podemos faltar a la nuestra cita con ella».