1922

Cuando'l silenciu de la plaza de toros permitió, punxo la voz más clara que guardaba: -El tercer puestu, ex-aequo, a Esperanza y Cienfuegos. Avancen hacia la tribuna enantes que la plaza entera d'Uviéu rinda aplausu. Esperanza subió. Y la mesma figura de neña ganó los vítores y l'almiración de toos. Pero, ¿quién asiste de solombra a los sos pasos? Ye la voz más grande por munchos aclamada; un arniu relluz nel so porte, invisible a los güeyos más incrédulos. Namás la oreya sollerte del músicu y compositor Baldomero Fernández descubriera'l so xeniu. -¡El Pescador! -sonaron cientos de voces. ¡Ye Quin! ¡El premiu que te dan asina s'honra!

Entemedies, el presentador -yá menos vate-, llamó al segundu: -¿Quién dulda, sinon Cano Artamendi, que la so voz seya equí reconocida y llibre'l nuestru sentimientu de la vulgaridá? -Nun ye mester nenguna otra allabanza -dixo Eduardo Martínez Torner a la oreya de Juan Uría Ríu-, que nel eloxu reside'l xermen de la envidia; brindo pola so voz, l'azul del cielu y l'airiquín mesmu nel que nos movemos, tan ehí por oyir el so cantu.

Y, mirando al cielu l'azul, siguió'l que llevaba la palabra, cuando vate, cuando presentador: -Lo que tengo de dicivos inspírenlo dende lo alto xenios del arte pa nos desconocíos. Ello fue que se yera'l fíu d'un dios llamáu Voz, inmensu, d'hermosa grandeza y galanura. Equí n'onde la plaza guarda les miraes espera porque diga'l nome que toos callen, que naide desconoz, qu'anuncio y, descomanadamente, ta na boca de toos corriendo pela plaza pa que'l vientu d'esta tarde lu asonsañe. Tengo de saludate y de date les gracies, voz más confiada, abriría contigo les puertes d'esti cielu. ¡Guiáime ande ta Miranda!.

Col índiz apuntado contra arriba. -Na plaza d'Uviéu, a esta mesma hora, del mes de San Matéu, día diecisiete del añu ventidós, doi fe (Y cuéntolo porque habrán cumplise 100 años d'ello l'añu entrante y prestaría que se cellebrara y que se diera nome y llugar a los que participaron naquel día y se convirtieron n'hestoria viva de la nuestra música).